by Annemieke en Léonie | feb 3, 2020 | Luie teamcoaching, Ongeschreven regels, Patronen doorbreken, Teaminterventies
Onuitgesproken conflict in teams. IJzige stiltes. Hoe deal je daarmee zonder dat je het voor een team gaat oplossen? Twee luie interventies.
Keurig hangen de flappen aan de muur.
Elk team heeft een top 3 gemaakt van de ongeschreven regels
die in hun samenwerking spelen.
Er hangen mooie en minder mooie ongeschreven regels tussen.
Eentje komt overal terug: we vinden professioneel veel van elkaar maar geven elkaar daar nauwelijks feedback over.
Er zijn in de teams goede gesprekken over gevoerd.
Maar 1 flap trekt alle aandacht.
Omdat ie maagdelijk wit is.
Er staat helemaal niks op.
Onuitgesproken conflict
Het is duidelijk dat iedereen het ziet.
Niemand die iets zegt.
Er worden alleen blikken uitgewisseld.
Léonie en ik kijken elkaar aan:
“Je mag toch hopen dat ze het team een vraag stellen,
Een knuffel geven of wat dan ook. IETS.”
Het team dat de lege flap ophing, zit er verslagen bij.
Nog opvallender: ze zitten verspreid over de ruimte en niet als team bij elkaar,
zoals alle andere teams.
Luie interventie
We besluiten zelf maar een vraag te stellen:
“Welke logische vraag wordt nu niet gesteld?”
Kees reageert als eerste: “Waarom is jullie flap leeg? Hebben jullie geen ongeschreven regels?”
“Omdat we geen team zijn!” buldert Marian.
“Nooit geweest ook. Dat werd pijnlijk duidelijk in ons gesprek net.
Als je het tenminste een gesprek kunt noemen.”
Wow, denk ik.
Wat moedig en wat spannend om dit aan te gaan te midden van veertig collega’s.
Gelijk bekruipt me ook twijfel: hadden we dit anders aan moeten pakken?
De pijn van het verslagen team is voelbaar.
Maar na Marian’s uitbarsting blijft de rest van het team stil.
“Welke behoeften voelen jullie als je naar dit team kijkt?” vragen we.
“Ik kom even een knuffel geven” zegt Nisa. Ze staat op en knuffelt Marian.
Veel collega’s volgen en knuffelen de andere leden van dit team.
Er wordt gehuild. Ontlading. De spanning vloeit uit de groep weg.
We vragen het team van Marian hoe ze het ervaren
dat ze dit met de andere collega’s gedeeld hebben.
Ze geven (gelukkig) aan opgelucht te zijn.
Ook de andere teams zijn opgelucht.
De ijzige conflicten en onuitgesproken oordelen waren al tijden voelbaar
maar niet uitgesproken.
Dit ene team hield de andere teams daarmee
een mooie spiegel voor:
dit is wat er gebeurt als we de ongeschreven regel
(‘we vinden van alles van elkaar maar spreken dit niet uit’)
onder de oppervlakte laten door broeien en niet aanpakken.
Het spelen van het spel der ongeschreven regels leverde in dit geval twee dingen op:
- Het team van Marian werd wakker en besloot om zich verder te laten coachen door ons. De pijn lag nu op tafel. Ze konden er niet meer omheen.
- De andere teams voelden meer urgentie om zich te gaan uitspreken en is dat ook meer gaan doen.
Wat het spel niet bracht? Luchtigheid en lol.
Die was ver te zoeken.
Vaak genoeg brengt het spel wel luchtigheid en lol.
Dat dit nu niet gebeurde, nemen we op de koop toe.
De resultaten vinden we veel belangrijker.
Wil je leren hoe je ons spel met optimaal resultaat inzet?
Hoe je omgaat met onverwachte wendingen en spannende situaties
die je tegen kunt komen als je met het spel werkt?
Op 9 april geven we weer training ‘het spel der ongeschreven regels’.
Meer weten? Klik hier.
by Annemieke en Léonie | sep 17, 2019 | Ongeschreven regels, Patronen doorbreken, Veiligheid in teams
We zijn twee minuten bezig en ik ben de draad al kwijt.We bereiden ons voor op een nieuw traject. Daarom zijn we aangeschoven bij een werkoverleg. Bij het rondje mededelingen kan ik het niet meer volgen.
Natuurlijk ligt dat aan mij.
De materie is nieuw voor mij.
De mensen zijn nieuw voor mij.
Hmmm…Wacht even,
ik ben toch specialist in teaminteracties?
En die kan ik niet volgen.
Er zijn onafgemaakte boodschappen.
Vragen die niet echt beantwoord worden.
Bevestigingen die uitblijven.
Meningen die half worden geuit.
Aangereikte oplossingen die niet worden aangenomen.
Beslissingen die worden genomen zonder dat iedereen gehoord is.
Nu kun je dit op verschillende manieren uitleggen.
Soms zie je teams die inderdaad aan een half woord genoeg hebben.
Ik vind dit team dat niet uitstralen.
Er worden veel wenkbrauwen gefronst,
blikken over en weer geworpen,
zuchten geslaakt.
Ik vraag me af of alle teamleden
zich gaan houden aan de gemaakte afspraken.
Of Theo inderdaad volgende keer zijn collega’s belt
in plaats van meteen tot actie over te gaan.
Of Jaimy nog een keer aanbiedt
om werk van haar collega over te nemen.
Haar aanbod wordt vast weer genegeerd.
Ik vraag de teamleden hoe ze terugkijken op het overleg.
Ze vinden dat ze lekker hebben overlegd.
Was wel een beetje vreemd met ons erbij.
Maar ze hebben veel besproken.
Ik besluit maar even niks te zeggen.
Gelukkig vragen ze me ook niks.
Intussen ga ik in mijn hoofd na
wat allemaal onbesproken is gebleven.
Ik doe een invuloefening:
teamleden vinden Theo zelfingenomen.
Theo doet zijn eigen ding.
Zal ie altijd blijven doen.
Daar zegt niemand wat van.
En dan Jaimy.
Een aantal teamleden lijkt te twijfelen
aan haar competenties.
Waarom wordt ze anders steeds genegeerd
als ze haar hulp aanbiedt?
Dan is er nog het telefoongebruik.
Eef keek negen keer in een uur op haar telefoon.
Karel vijf keer.
Blijkbaar vinden zij iets van de voortgang in het overleg.
Hun subtiele hint werd niet opgepikt:
“Misschien kunnen we dit de volgende keer efficiënter bespreken?”
Dat soort dingen…
Dit is een team dat prima signaleert hoe ze beter,
efficiënter en lolliger kunnen overleggen.
Alles wat ze zien wordt ook aangegeven.
Het probleem?
Ze communiceren half!
Daar is dit team niet uniek in.
Sterker nog, wij denken dat het een van de grootste issues is in veel teams.
In de top vier van halve boodschappen in de samenwerking:
- Een voorstel verpakt in een vraag: “Zullen we….?”,
“Is het misschien een idee om…?” - Een hulpvraag verpakt in geklaag
- Feedback verpakt in een vraag: “Zullen we het even centraal houden?”
- Een mening geven, zonder om een reactie te vragen.
Nog interessanter als het hele team dit te pas en te onpas doet.
Gelukkig is de oplossing heel simpel.
Hou jezelf en elkaar scherp op halve communicatie.
Als je het door hebt,
weet je precies wat je eigenlijke boodschap moet zijn.
Heb je een voorstel?
Doe dan ook een voorstel!
Dus zo: “Ik stel voor…. Wat vinden jullie ervan?”
Geen rocket science.
Slimme werkvormen leren (begeleiden) om dit soort patronen in teams te veranderen? We leren je alles tijdens onze training ‘het spel der ongeschreven regels’
Zelf je team laten begeleiden door ons? Klik hier voor onze programma’s.
by Annemieke en Léonie | aug 13, 2019 | Luie teamcoaching, Ongeschreven regels, Patronen doorbreken
Daar zitten ze dan.
Het docententeam.
Net terug van vakantie.
Voor de zomer heb ik ze geholpen
om hun kernopdracht helder te krijgen.
Het leek ze zinvol om direct na de zomer
nog een keer mijn hulp in te roepen,
om hen te helpen een stevige basis
voor de samenwerking te leggen.
Nu kijken twaalf paar ogen me verwachtingsvol aan.
“Ik ben benieuwd wat we gaan doen” zegt een teamlid.
Een aantal mensen knikt instemmend mee.
“We hebben nog zoveel werk liggen” vult een ander aan.
Ik voel irritatie opkomen.
“Potverdorie” denk ik,
gaan ze nu echt doen alsof ik deze dag bedacht heb?!
Ik voel dat alles in mij opveert.
Mijn spieren spannen aan.
Ik zit op het puntje van mijn stoel.
Als klapper op de vuurpijl, zegt de teamleider:
“Met welke opdracht zit jij hier eigenlijk?”.
Mensen gaan eens lekker achterover zitten.
Er worden armen over elkaar geslagen.
Alle blikken zijn op mij gericht.
Ik voel dat ik wil ontploffen.
Ik wil de teamleider slaan!
Tegelijkertijd voel ik paniek,
Gevolgd door allerlei stemmetjes in mijn hoofd:
“ze leggen de hele verantwoordelijkheid
voor het slagen van deze dag bij mij!”
“Help, ze willen niet!”
“Zelfs de teamleider neemt haar verantwoordelijkheid niet.
Daar heb ik nog een appeltje mee te schillen…”
Alles in mij gaat hard werken.
“Jullie hebben deze bijeenkomst zelf aangevraagd!”
Zeg ik geïrriteerd.
“Ik heb jullie de doelen zelfs nog toegestuurd.”
Ze kijken elkaar vragend aan.
“Ik kan me daar niks van herinneren.”
“Ik ook niet”.
Mijn paniek groeit.
Ik besluit stil te blijven
en de paniek er te laten zijn.
Dat voelt ongemakkelijk.
Voor mij
en voor het team.
Ze vinden me nu écht incompetent.
Dat staat op hun voorhoofd geschreven.
Ik ga achterover zitten.
Ik haal diep adem.
Ik kijk rond.
Langzaam keert bij mij de verwondering
en nieuwsgierigheid weer terug.
“Gebeurt dat vaker….
dat jullie naar bijeenkomsten toe gaan,
terwijl je geen idee hebt wat je daar gaat doen
en geen idee hebt wat het jou zou moeten opleveren?”
“Heel vaak helaas” klaagt de man met de grootste mond.
Ik kijk zijn buurvrouw,
die duidelijk wat vindt van zijn opmerking,
vragend aan.
Het helpt. Ze reageert:
“Nou Teun, Annemiek heeft wel een punt.
Het is natuurlijk van de zotte dat we hier
allemaal lijdzaam gaan zitten
en dan verwachten dat zij het allemaal oplost.
We klagen dat we het druk hebben
maar we gaan hier wel allemaal zitten
terwijl we niet eens weten wat we eruit willen halen.
Dat hoeft zij toch niet te bedenken?!”
“Amen.” Denk ik.
Het begin is er.
Wil je ook aan de slag met Luie Teamcoaching? Oefenen met interventies die jou weinig energie kosten EN die teams in beweging krijgen? Je worstelingen, onzekerheden en frustraties delen en onderzoeken met anderen?
Op 29 januari start alweer de 5e editie van onze training Luie Teamcoaching. Meer informatie en inschrijven klik hier
