“Nou, ze heeft er zin in” zegt Lenny cynisch. Met een schuin oog kijkt ze naar Wilma die met haar armen over elkaar en een norse uitdrukking is gaan zitten.
We hebben een teambijeenkomst met een verpleegkundig-team waar de samenwerking niet optimaal verloopt. Gelukkig mag het live deze keer.
Wilma is tijdens de vorige online-bijeenkomst (uit ons laatste blog) door de rest van het team genegeerd toen ze een kritische opmerking plaatste. Dus ik snap wel dat ze niet overloopt van enthousiasme.
Wat gebeurt er allemaal?
Ik vraag of iedereen voor 100% aanwezig kan zijn. “Hmpf”, doet Wilma, “ik heb natuurlijk wel wat beters te doen.”
Lenny de leidinggevende kijkt hulpeloos mijn kant op. Ze had al aangegeven dat ze opzag tegen deze teambijeenkomst. Ze was bang dat Wilma de boel zou verstieren. Blijkbaar gebeurt er precies waar ze bang voor was.
Ondertussen zie ik Eliah en Nora een blik uitwisselen.
“Kunnen jullie je blik ondertitelen, Eliah en Nora?“ vraag ik. Eerst kijken ze me verbaasd aan. Wanneer ik stil blijf begint Eliah te praten: “Tja, zo gaat het nu bijna altijd, zo vermoeiend” Eliah kijkt Nora en Lenny aan en haalt zijn schouders op. “Dit schiet dus niks op”
Help, het wordt spannend!
Ik voel de stress in mijn lijf schieten. Als ik dit al voel, dan voelt Wilma dit vast nog veel erger. “Snapt iemand wat Eliah bedoelt?” vraag ik terwijl ik de groep rond kijk.
“Nou gewoon, dat we allemaal enthousiast zijn en dat zij het weer verpest” zegt Lenny. Nora knikt driftig mee. “Je zegt zij, volgens mij zit ze hier. Kun je het tegen haar zeggen Lenny?” vraag ik.
Lenny begint ongemakkelijk op haar stoel te schuiven. Dat snap ik goed, want de spanning is goed voelbaar.
“Nou ja” begint Lenny. “Wat wel een beetje lastig is, is dat elke keer als we lekker bezig zijn of een goed idee hebben, dan ben jij dat niet. Dat vind ik wel vermoeiend”
De andere kant van het verhaal
“Wat?!” zegt Wilma kwaad. “Ik krijg niet eens de kans om iets te zeggen. Jullie luisteren nooit of laten me niet eens uitpraten. Dan moeten jullie het zelf maar weten. Als jullie die patiënten planning zelf willen doen prima. Ik ben het niet van plan, ik zou niet weten hoe en wanneer”.
“He wat? Patiënten planning zelf doen?” vraagt Eliah. “Daar weet ik niets van”
“Dat heb ik toch echt vorige keer aangegeven, maar jullie wilden niet naar me luisteren.” raast Wilma door.
“Ervaar je dat dit vaker gebeurt?” vraag ik Wilma.
“Regelmatig, dan luisteren ze niet. Om er een paar maanden later achter te komen dat ik helemaal gelijk had. Het lijkt wel niet door te dringen wat ik zeg.” Zegt Wilma schouderophalend.
“En nu?” vraag ik.
“Dit helpt in ieder geval niet” zegt Nora. “Ik heb helemaal nog niet gehoord dat we de patiënten planning zelf moeten doen. Als ik heel eerlijk ben luister ik vaak niet echt meer als Wilma gaat praten.”
Ik wijs alleen even naar Wilma.
De eerste stap
Gelukkig, herpakt Nora zich.
“Oké Wilma. Laat ik heel eerlijk zijn. Ik luister niet altijd als je iets zegt. Ik word er namelijk een beetje moe van. Het lijkt alsof we het nooit goed doen. En als we denken dat we lekker bezig zijn dan heb jij altijd wel iets wat niet goed is. Dat vind ik jammer.”
Het blijft even stil. Wilma slikt. Nora kijkt naar haar schoenen. Het is nog fragiel, maar het lijkt of er ruimte komt.
De driedeling in teams
Dus stel ik voor om een werkvorm te doen. “Deze werkvorm gaat over de driedeling in teams. Natuurlijke rollen in die in elk team zichtbaar zijn namelijk: trekkers, volgers en rebellen. En de kwaliteiten en de valkuilen van deze rollen. Misschien kunnen jullie met elkaar in gesprek gaan over hoe jullie ervoor kunnen zorgen dat jullie elkaars kwaliteiten juist benutten. In plaats van op elkaars irritatie te werken.”
Even later delen ze met elkaar wat ze nodig hebben van elkaar nodig om de kwaliteit van alle rollen goed tot z’n recht te laten komen.
Wilma krijgt nu eindelijk echt de ruimte van het team om de wens uit te spreken dat haar opmerkingen worden meegenomen. Meer mensen staan op die aangeven zich soms niet gehoord te voelen. Het team spreekt af meer oog en oor te hebben voor kritische noten. Onder voorwaarde dat het constructief gebeurt.
Ze zijn vaak een stel blije kuikens met elkaar. Hartstikke mooi, maar in al het enthousiasme zien ze regelmatig iets over het hoofd. Ze spreken met elkaar af hoe ze in het overleg ruimte inbouwen voor de opmerkingen van Wilma.
|