Daar zitten ze dan.
Het docententeam.
Net terug van vakantie.
Voor de zomer heb ik ze geholpen
om hun kernopdracht helder te krijgen.
Het leek ze zinvol om direct na de zomer
nog een keer mijn hulp in te roepen,
om hen te helpen een stevige basis
voor de samenwerking te leggen.
Nu kijken twaalf paar ogen me verwachtingsvol aan.
“Ik ben benieuwd wat we gaan doen” zegt een teamlid.
Een aantal mensen knikt instemmend mee.
“We hebben nog zoveel werk liggen” vult een ander aan.
Ik voel irritatie opkomen.
“Potverdorie” denk ik,
gaan ze nu echt doen alsof ik deze dag bedacht heb?!
Ik voel dat alles in mij opveert.
Mijn spieren spannen aan.
Ik zit op het puntje van mijn stoel.
Als klapper op de vuurpijl, zegt de teamleider:
“Met welke opdracht zit jij hier eigenlijk?”.
Mensen gaan eens lekker achterover zitten.
Er worden armen over elkaar geslagen.
Alle blikken zijn op mij gericht.
Ik voel dat ik wil ontploffen.
Ik wil de teamleider slaan!
Tegelijkertijd voel ik paniek,
Gevolgd door allerlei stemmetjes in mijn hoofd:
“ze leggen de hele verantwoordelijkheid
voor het slagen van deze dag bij mij!”
“Help, ze willen niet!”
“Zelfs de teamleider neemt haar verantwoordelijkheid niet.
Daar heb ik nog een appeltje mee te schillen…”
Alles in mij gaat hard werken.
“Jullie hebben deze bijeenkomst zelf aangevraagd!”
Zeg ik geïrriteerd.
“Ik heb jullie de doelen zelfs nog toegestuurd.”
Ze kijken elkaar vragend aan.
“Ik kan me daar niks van herinneren.”
“Ik ook niet”.
Mijn paniek groeit.
Ik besluit stil te blijven
en de paniek er te laten zijn.
Dat voelt ongemakkelijk.
Voor mij
en voor het team.
Ze vinden me nu écht incompetent.
Dat staat op hun voorhoofd geschreven.
Ik ga achterover zitten.
Ik haal diep adem.
Ik kijk rond.
Langzaam keert bij mij de verwondering
en nieuwsgierigheid weer terug.
“Gebeurt dat vaker….
dat jullie naar bijeenkomsten toe gaan,
terwijl je geen idee hebt wat je daar gaat doen
en geen idee hebt wat het jou zou moeten opleveren?”
“Heel vaak helaas” klaagt de man met de grootste mond.
Ik kijk zijn buurvrouw,
die duidelijk wat vindt van zijn opmerking,
vragend aan.
Het helpt. Ze reageert:
“Nou Teun, Annemiek heeft wel een punt.
Het is natuurlijk van de zotte dat we hier
allemaal lijdzaam gaan zitten
en dan verwachten dat zij het allemaal oplost.
We klagen dat we het druk hebben
maar we gaan hier wel allemaal zitten
terwijl we niet eens weten wat we eruit willen halen.
Dat hoeft zij toch niet te bedenken?!”
“Amen.” Denk ik.
Het begin is er.
Wil je ook aan de slag met Luie Teamcoaching? Oefenen met interventies die jou weinig energie kosten EN die teams in beweging krijgen? Je worstelingen, onzekerheden en frustraties delen en onderzoeken met anderen?
Op 29 januari start alweer de 5e editie van onze training Luie Teamcoaching. Meer informatie en inschrijven klik hier
