“Ik weet niet of ik het nog kan.
Er is zoveel gebeurd.
Dat heeft echt het vertrouwen geschaad.
Daar hebben we allemaal last van.”
Een aantal teamleden knikt bevestigend.
Ronald vult zijn collega Berry aan:
“Heb je een beetje mee gekregen wat er allemaal gebeurd is?”
“Een beetje” antwoord ik bedremmeld.
Ik voel nattigheid.
Ronald gaat er eens goed voor zitten
en richt zich tot de leidinggevende
“Ja Tineke, het is natuurlijk niet persoonlijk bedoeld,
maar we zijn zo beschadigd door onze leiding.”
Wat volgt is een zorgvuldige uiteenzetting van de geschiedenis.
Speciaal voor mij.
En voor Tineke, de leidinggevende.
Niet weer die ouwe koe
De drie nieuwe teamleden haken zichtbaar af.
Ze zijn stil.
Onzichtbaar.
Alsof ze denken: ‘tegen zoveel leed kunnen we niet op’.
Tineke, de leidinggevende, onderbreekt Ronald:
“Hoe vaak gaan jullie me dit nog inwrijven?!”
“Nou, we wrijven het je toch niet in.
Ik probeer het je alleen uit te leggen.” Reageert Ronald gestoken.
“Maar hoe verwacht je dat ik mijn werk kan doen
als jullie mij die geschiedenis steeds in de schoenen blijven schuiven?”
Ah, het is duidelijk een patroon dus.
“Maar wij kunnen die geschiedenis toch niet zomaar uitwissen?!”
reageert Marlies verontwaardigd.
Imke, één van de nieuwe teamleden, veert even op maar zegt niks.
Het is alsof ze wil zeggen: “Ja , echt wel!
Klaar met die ellendige geschiedenis van jullie!”
Beschadigd vertrouwen
“Ik snap dat jullie vertrouwen beschadigd is” zegt Tineke
“en daar kan ik niks aan veranderen.
En intussen heb ik wel steeds te dealen
met jullie argwaan bij elke afspraak die we maken.”
“Waarom lukt het jullie niet om het verleden achter je te laten?” vraagt Marlies.
Het is duidelijk een vermomd oordeel.
“Kun je de ongecensureerde versie geven?” vraag ik Marlies.
Ze snapt gelukkig gelijk wat ik bedoel.
“Nou, ik wil eigenlijk zeggen dat ik het best ingewikkeld vind
dat er zo’n verleden ligt en dat collega’s daar zoveel pijn van hebben.”
“Krijg je nu de ongecensureerde versie?” vraag ik aan Berry.
Berry schudt nee.
“Volgens mij zeg je nu nog niet alles.
Misschien wil je ons duidelijk maken dat je
een beetje klaar bent met ons gezeur over het verleden?”
zegt hij terwijl hij ontwapenend glimlacht.
“Ja, daar komt het wel op neer.
Ik ben hier niet voor niets komen werken.
Ik wil graag samen vooruit komen.
En nu blijven jullie maar hangen in het verleden.”
“Tja, dat kan ik me best voorstellen” zegt Berry.
“Nou, zeg mij dan maar hoe ik dat vertrouwen
ineens weer terug krijg” zegt Monique emotioneel.
“Ja, dat weet ik ook niet” zegt Marlies.
Vertrouwen is een keuze
Karin is al die tijd stil geweest. Tot nu.
“Kun je niet besluiten om Tineke te vertrouwen?
Het blijft stil.
“Denk je dat dat kan?” vraagt Marlies.
“Dat je dat zomaar besluit en dat het dan werkt…?”
“Jazeker” vul ik aan.
“Het is niet makkelijk, maar in zekere zin is vertrouwen een keuze.
Het komt niet zomaar uit de lucht vallen.
Je kunt er zelf sturing aan geven.”
“Dus je wilt zeggen dat ze ook kunnen besluiten
om Tineke te vertrouwen?” vraagt Marlies.
“Ja inderdaad.” Beaam ik.
“Werkt dat echt zo?” pruttelt Marlies na.
Er wordt voorzichtig gekeken richting de collega’s
die zoveel hebben meegemaakt.
Ze zijn stil.
Op een goede manier.
Een mooi moment om het onderwerp af te sluiten.
Niet doorduwen nu.
Eerst een nachtje slapen.
Gelukkig hebben ze morgen nog een dag met elkaar.
Wil je ook leren hoe je met weinig moeite grootse resultaten bereikt met teams? Er zijn nog een paar plekken vrij voor onze training ‘luie teamcoaching met grote impact‘
Leidinggeven aan teams