“Ik weet gewoon niet meer hoe ik het moet doen”
Zegt Angel met haar ogen vol tranen.
“Er komt alleen maar meer bij, er lijkt nooit iets van mijn lijstje af te gaan”.
Ik kijk eens rond hoe andere teamleden hierop reageren.
Het blijft stil.
Ik zie vermoeide gezichten.
Maar niemand lijkt te willen reageren.
Blijkbaar is dat spannend.
Ik merk zelf ook dat ik spanning in mijn lijf heb.
Ik houd mijn adem in.
Dan adem ik door.
En zie ik dat mensen voorzichtig knikken.
Ik besluit om een vraag te stellen.
“Wie herkent wat Angel beschrijft?” vraag ik.
Je bent vaak niet de enige
Alle vingers gaan omhoog.
Niet eens aarzelend.
Angel kijkt haar collega’s vol verbazing aan.
Ze kan haar tranen niet meer binnen houden.
“Ik dacht al wel dat ik niet de enige was
maar ik wist het niet goed. Het voelt steeds zo eenzaam” snikt ze.
Josien, die naast Angel zit, legt even haar arm op de schouder van Angel.
“Nee, hoor. Ik vind het heel frustrerend,
maar mij lukt het ook niet altijd om mijn werk af te krijgen.
En wanneer ik het bespreek met het management
dan krijg ik alleen maar de vraag: wat heb je er zelf al aan gedaan?
Daar ben ik dus mee gestopt.
Ik probeer het zo goed mogelijk zelf op te lossen.
Meestal lukt dat, maar lang niet altijd.”
Josien slaakt een diepe zucht.
Andere collega’s knikken.
Een team dat geen team is
Ik kijk eens rond in dit team verpleegkundigen.
Allemaal betrokken en gedreven professionals.
Maar ik zie vooral individuen. Er is weinig binding.
Dat klopt voor een deel met de opdracht die ze hebben:
Zelfstandig in de wijk met cliënten aan de slag.
Maar iets meer gezamenlijkheid zou helpen.
We besluiten samen om een rondje te maken om
ieders ervaringen van de afgelopen tijd te delen.
Als we die ervaringen samenvatten komt het erop neer dat bijna ieder teamlid
zich in de steek gelaten, gefrustreerd en machteloos voelt.
Iedereen wil graag dingen anders doen,
maar lijkt dat niet voor elkaar te krijgen.
Ieder van hen is in z’n eentje aan het worstelen.
Luie interventies
“Wat valt jullie op als je dit zo hoort?” vraag ik.
“Dat we het allemaal alleen willen oplossen?” zegt Lian.
“En helpt dat?” vraag ik door.
“Nou, blijkbaar niet. Anders hadden we er niet zo bij gezeten” grapt Josien.
“Wat als jullie dit blijven doen?” vraag ik.
“Nou, dan gaan er mensen weg, vallen om
of raken nog gefrustreerder dan ze nu al zijn” zegt Lian nu serieus.
“Dat kunnen we ons helemaal niet permitteren!” roept Josien verschrikt uit.
De rest knikt instemmend.
“Dus wat gaan jullie doen om dat te voorkomen?”
Eerste kleine stap
Er wordt gebrainstormd.
De meest mooie ideeën vliegen over de tafel.
Uiteraard komen meer budget en meer personeel even naar voren.
Gelukkig snappen ze zelf ook wel dat ze beter naar de huidige situatie kunnen kijken.
Want extra budget en extra personeel is er gewoon niet.
Ze concluderen dat ze veel meer als team moeten optrekken.
Met elkaar moeten overleggen hoe ze zaken gezamenlijk aan gaan pakken.
De eerste kleine stap die ze daarvoor gaan zetten?
Elke maandagochtend even met elkaar de bijzonderheden
van de komende week doornemen om elkaar te informeren
en indien nodig te ondersteunen.
Zodat ze in ieder geval niet meer het gevoel hebben er alleen voor te staan.
“Hoe klinkt dit maandagochtend-overleg voor jou Angel?” vraag ik na afloop.
Haar glimlach van oor tot oor zegt mij genoeg.
Leidinggeven aan teams